Επί χιλιάδες χρόνια τα σκυλιά (ελληνικά ποιμενικά) ηταν ο άγρυπνος φύλακας των ελληνικών κοπαδιών. Σκυλιά δυνατά, άγρυπνα που η εκπαίδευση τους χάνετε μέσα στα βάθη των αιώνων. Ποιος ξέρει πως και ποιοι πριν από χιλιετηρίδες, απόλυτοι γνώστες της ποιμενικής ζωής αλλα και της αντίληψης των σκύλων έμαθαν και έφεραν τον σκύλο κοντά στον κοπάδι. Αν σκεφτούμε σε βάθος θα καταλάβουμε ότι δεν είναι εύκολο να φέρεις τον ένα κόσμο κοντά σε έναν άλλον. Δεν είναι εύκολο το σαρκοφάγο σκύλο να τον φέρεις κοντά στο πρόβατο. Όχι μόνο να τον φέρεις κοντά αλλα να του αλλάξεις τα ένστικτα του αλλα και την συνείδηση. Να το μάθεις όχι μόνο να μην κατασπαράζει τα μέλη του κοπαδιού για τις ανάγκες της επιβίωσης του αλλα να το μάθεις να τα προσέχει και ας πεθαίνει από την πείνα. Με αλλα λόγια επεμβαίνεις και απομονώνεις τα ένστικτα του προς όφελος της συνείδηση του. Εδώ δεν μιλάμε για το σήμερα που στις ποιμενικές φυλές των σκύλων η φύλαξη των κοπαδιών έχει γίνει πλέων γονίδιο και τρόπος ζωής που διδάσκετε από ποτέρα-μάνα σε γιο κόρη αλλα μια εποχή που οι αγέλες των σκύλων κατασπάραζαν ότι έβρισκαν μπροστά τους.
Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2020
Ύμνος στο ελληνικό ποιμενικό.
Σήμερα μίλαγα με τον
Γιάννης Τσίτσιος
ο οποίος σαν παιδί είχε ζήσει την σαρακατσάνικη ζωή κοντά στα κοπάδια. Κάποια στιγμή η κουβέντα ήρθε στα σκυλιά που φύλαγαν τα κοπάδια. Μου ανέφερε ότι μόνο βόρεια της Λαμίας υπήρχαν δεκάδες στάνες με χιλιάδες γιδοπρόβατα και δεκάδες ίσως και εκατοντάδες σκυλιά.
Όλα αυτά τα χιλιάδες γιδοπρόβατα μέσα σε δυο χρόνια πουλήθηκαν.
- Και τα σκυλιά τι έγιναν ρε Γιάννη.
-Έμειναν μόνα τους στα βουνά της Όθρυς παρατημένα.
Δεν το χώρεσε το μυαλό μου. Οι φύλακες των κοπαδιών εγκαταλείφτηκαν στην μοίρα τους; Οι απόγονοι των άγρυπνων φρουρών που επί χιλιάδες χρόνια ηταν οι άγρυπνοι φύλακες της ελληνικής υπαίθρου εγκαταλείφτηκαν στα βουνά τόσο άδοξα; Δεν το χώραγε το μυαλό μου.
-Και τι απέγιναν αυτά τα σκυλιά Γιάννη;
-Άστα Γιώργη. Αυτά τα σκυλιά από κάποια στιγμή και έπειτα άρχισαν να δημιουργούν προβλήματα, έμπαιναν στις αυλές , στα αποθήκες , έτρωγαν κότες και ότι έβρισκαν.
-Και;
-Βγήκε το δασαρχείο με την αστυνομία και επί μέρες σκότωναν όποιο σκυλί έβρισκαν μπροστά τους. Τα περισσότερα τα σκότωσε το δασαρχείο και η αστυνομία, τα υπόλοιπα τα έφαγαν οι λύκοι.
Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτή την σκληρή πραγματικότητα. Τόση αμορφωσιά, τόση αγένεια , τόση απαιδευσιά. Άνθρωποι τελείως ,αμόρφωτοι, απαίδευτοι, αχάριστοι χωρίς ίχνος ευγνωμοσύνης, λύπησης, για ένα ζωντανό που επί χιλιάδες χρόνια προστάτευε τις περιουσίες τους το άφησαν να χαθεί έτσι άπλα και ξαφνικά . Δεν είναι μόνο το ζωντανό που χάθηκε. Είναι όλα όσα έφερνε μαζί του επί χιλιάδες χρόνια. Ο σεβασμός , η εκπαίδευση , η αγάπη, η συντροφιά, η παρέα, η αυτοθυσία, και ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, η αντίληψη.
Με θλίψη στην καρδιά μου αναρωτιέμαι αν τελικά άξιζε ή αξίζει που μετά από χιλιάδες χρόνια αλλάξαμε τον τρόπο ζωής μας; Ήμασταν έτοιμοι σαν άνθρωποι να δεχτούμε αυτόν τον τρόπο ζωής που μας ήρθε απ όπου και αν ήρθε; Ακόμη χειρότερα, τώρα που γίναμε αυτοί που γίναμε όλοι μας, έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε πίσω για να δούμε τις ρίζες μας. Και να τις κοιτάξουμε, είμαστε σε θέση να τις καταλάβουμε; Να δούμε τις αδυναμίες και τα λάθη μας και κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να τα παραδεχτούμε;
Όχι δεν είμαστε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)