Κατά τις δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα σταμάτησε να υπάρχει σαν διαφορετικός τρόπος ζωής μέσα στην ελληνική κοινωνία  ο σαρακατσάνικος τρόπος ζωής. 
Κάποιοι δραστήριοι σιναφίτες εκείνης της εποχής  βλέποντας ότι η σαρακατσάνικη κουλτούρα κινδύνευε  να χαθεί ενέργησαν πολύ γρήγορα. 
 Δημιουργήθηκαν σύλλογοι που ασχολήθηκαν αποκλειστικά με την καταγραφή και διάσωση της σαρακατσάνικης κουλτούρας. Τα πρώτα χρόνια  η προσέλευση των Σαρακατσαναίων ήταν άμεση, οι σύλλογοι γέμισαν με νέους ανθρώπους εκείνης της εποχής.
Τα χρόνια περνούσαν και οι σύλλογοι εδραιώνονταν . Δημιουργήθηκαν σχόλες χορού , καταγραφήκαν ήθη, έθιμα , τραγούδια ,συνήθειες, δημιουργήθηκαν ανταμώματα, γράφτηκαν βιβλία, έγιναν εκδηλώσεις και σεμινάρια σχετικά με την ζωή των Σαρακατσαναίων. 
Οι διάφοροι σύλλογοι ανά την Ελλάδα πράγματι κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες και κατέγραψαν το μεγαλύτερο τμήμα της σαρακατσάνικης παράδοσης.
Με τα χρόνια όμως πολύ σύλλογοι άρχισαν να χαλαρώνουν , σήμερα μάλιστα κάποιοι απλώς λειτουργούν μόνο στα χαρτιά.  
Ψάχνοντας για τα αίτια αυτής της χαλάρωσης των συλλόγων οδηγούμαστε περισσότερο σε κοινωνικές συγκυρίες και λιγότερο σε σιναφικές αδράνειες. 
 Πιστεύω ότι το βασικότερο λάθος των συλλόγων και των Σαρακατσάνων που ασχολήθηκαν με την σαρακατσάνικη κουλτούρα είναι ότι ταύτισαν την ζωή των προγόνων μας με τους χορούς και τα πανηγύρια, αφήνοντας στην άκρη έναν ολόκληρο τρόπο ζωής κάποιων ανθρώπων που μόνο πανηγύρια δεν έκαναν. 
Στα περιοδικά,στις εφημερίδες και στην τηλεόραση η σαρακατσάνικη ζωή παρουσιάζεται σαν εύκολη με μια τάση ρομαντισμού .  Όμως τα πράγματα ήταν τελείως διαφορικά, ο σαρακατσάνικος τρόπος ζωής ήταν πολύ σκληρός και επιβίωναν μόνο οι δυνατότεροι . 
Νομίζω ότι αυτό το κομμάτι της παράδοσης μας δεν έχει προβληθεί όπως θα έπρεπε και έτσι οι περισσότεροι έλληνες έχουν μπερδέψει την κουλτούρα μας με τα πανηγύρια χωρίς να ξέρουν ότι οι Σαρακατσαναίοι δεν έκαναν πανηγύρια αλλά ανταμώματα, χωρίς μουσικά όργανα και αν είχαν κάποια μουσικά όργανα αυτά ήταν λίγα και αυτοσχέδια. 
Οι σιναφίτες που έχουν σαρακατσάνικα βιώματα είναι πια λίγοι. Για να μπορέσει ένας σύλλογος να επιβιώσει και η παράδοση να έχει μέλλον χρειάζονται νέοι. Οι νέοι με σαρακατσάνικη καταγωγή που τόσο πολύ τους έχουν ανάγκη οι σύλλογοι κατά πλειοψηφία δεν ασχολούνται με το σινάφι γιατί δεν έχουν λόγους να το κάνουν. Έχουν πια τον δικό τους τρόπο ζωής ,ακούνε την μουσική της αρεσκείας τους , και έχουν τις δικές τους παρέες. 
Ένας σαρακατσάνικος σύλλογος χωρίς χορευτικό τμήμα και χωρίς το εβδομήντα της εκατό να αποτελείται από νέους κάτω των είκοσι ετών είναι θέμα χρόνου πότε θα σβήσει.
Αγαπητοί σιναφίτες για να μπορέσει η σαρακατσάνικη παράδοση να υπάρχει και για να μπορέσουν οι σύλλογοι να προσφέρουν πολιτιστικό έργο πρέπει να παρθούν μέτρα άμεσα. 
Μια καλή πρόταση που θα μπορούσε να βοηθήσει την προσέλευση των νέων στους συλλόγους και να τους διατηρήσει ενεργούς είναι ότι  τα διοικητικά συμβούλια θα πρέπει την πλειοψηφία τους να απαρτίζονται από εκπαιδευτικούς σαρακατσάνικης καταγωγής . 
 Οι εκπαιδευτικοί είναι οι επαγγελματίες που γνωρίζουν τον παλμό των νέων και λόγο πείρας θα βρουν τρόπους να  τους προσελκύσουν στους συλλόγους. Πιστεύω επίσης ότι είναι οι επαγγελματίες που θα ενημερώσουν σωστά τους νέους και θα τους εξηγήσουν γιατί πρέπει να γυρίσουν στους συλλόγους και να ασχοληθούν με την παράδοση μας. 
Αλλά πενήντα με εξήντα χρόνια μετά ξέρουμε πια, πια είναι η αλήθεια και τι ανήκει  στην παράδοση μας όπως ξέρουμε και τι πρέπει να πούμε στους  νέους και όχι μόνο, πρέπει πια με μέριμνα των συλλόγων να καταλάβουν οι συνέλληνες ότι σαρακατσάνικος τρόπος ζωής μόνο χοροί και πανηγύρια δεν ήταν. Ηταν ένας κόσμος με μεγάλη λαϊκή παράδοση που αξίζει κάποιος να ασχοληθεί μαζί του είτε σαν κουλτούρα είτε σαν υπερήφανα είτε για πολλούς άλλους λογούς που οι εκπαιδευτικοί ξέρουν να τους βρουν και να τους προβάλουν για να τραβήξουν το ενδιαφέρον των νέων .